En toen kwam het moment “ik moet jou iets vertellen…”

Ondanks dat ik al heel lang voelde dat ik het moeilijk had bij mijn vrouwelijk lichaam heb ik er nooit met iemand over gepraat. De eerste keer toen ik het tegen iemand vertelde was eigenlijk vrij onverwacht. Ik heb het, naar mijn gevoel, ook niet echt verteld. Zo’n drie winters geleden, het was op een avond, ik lag met mijn toenmalige vriendin op bed te praten. Ze vroeg me dat als ik een ding kon wensen wat dat zou zijn. Ik wist toen niet echt wat ik moest doen, moest ik hét gewoon zeggen of zwijg ik er beter over.
Na een mini discussie met mezelf besloot ik toch eerlijk te antwoorden op die vraag en floepte ik eruit “wakker worden in een jongenslichaam”.
Het voelde alsof er een last van mijn schouders viel, maar hoe zou zij reageren. Ze gaf me de indruk dat ik me zorgen had gemaakt om niets en dat het een heel normale zaak was “Huh, wow, wat?!” Ik wist even niet meer wat zeggen, dat zag ik niet aankomen. Natuurlijk was ik blij, maar langs de andere kant had ik misschien iets meer vragen of nieuwsgierigheid verwacht.
Later die avond overdacht ik het hele gesprek nog eens en was ik me er plots heel bewust van dat ik me wel heel kwetsbaar had opgesteld door zo eerlijk te zijn. “Wat als ze dit tegen me zou gebruiken wanneer er iets misloopt?”
Een angst die eigenlijk ongegrond bleek te zijn, want hoewel de relatie vrij snel daarna is stukgelopen, had het daar niets mee te maken en heeft ze dat ook nooit tegen me gebruikt.

Kort daarna heb ik het ook verteld aan een vriendin die heel erg dicht bij mij staat. Dat vond ik best eng, ik had totaal geen idee hoe ze zou reageren. Ze schrok heel erg. En gaf de indruk dat ze het er best wel moeilijk met had, maar dat was een momentopname. Ik denk dat ze gewoon overdonderd was. Daar is vanaf dan niets meer over gezegd tot ik haar onlangs (twee jaar later) vertelde dat er serieuze plannen zijn om iets met dat gevoel te doen en dat ik daarbij hulp krijg van UZG.
De afgelopen twee jaar heb ik het nog aan enkele vriendinnen verteld, waarbij sommige vrij neutraal reageerden en anderen net heel geïnteresseerd meer informatie vroegen maar waarbij iedereen eigenlijk best positief reageerde.

Ook al wist ik beter, ik dacht steeds dat mijn gevoelens rond mijn lichaam de reden van stuklopende relaties waren. Ik zat volledig aan de grond. Ik wist niet meer wat te doen. Een relatie is geen optie meer, dacht ik. Tot..

Ik stapelverliefd werd op een vrouw, waarmee de band steeds hechter werd en ik (ondanks dat ik me heel goed voelde bij haar) me bij elk gesprek een beetje oncomfortabel voelde, ik had het gevoel dat ik iets verzweeg, ik voelde me zelfs een beetje een leugenaar. Want zij ging er vanuit dat ik lesbisch was, en ik heb niets gezegd of gedaan om dat te ontkennen. Op een bepaald moment kreeg ik een “wat als..” vraag voorgeschoteld en ik besloot mijn kans te wagen om een “wat als ” vraag terug te stellen.
” Wat als de persoon die je net hebt leren kennen en wel heel leuk begint te vinden je verteld dat die transgender is?” Eens ik die vraag gesteld had was ik plots zo zenuwachtig dat ik amper kon ademen, maar als snel kreeg ik een reactie: “Dat zou voor mij geen verschil maken over hoe de eventuele relatie zou evolueren. Het belangrijkste voor mij is dan dat die persoon mij voldoende vertrouwt zodat ik die kan steunen uit te zoeken welke opties er zijn, welke opties meer geluk zouden brengen, zodat ik er mee voor kan zorgen dat die gelukkig is/wordt”
Toen ik aangaf dat ik dat een mooi antwoord vond volgde er al gauw een nieuwe vraag voor mij: “Was dat een hypothetische vraag? Of was dat iets waar je over aan het nadenken was of je dat zou “durven” zeggen of niet?”
Plots ging er van alles door me heen “zou ik open kaart spelen? Ik kan nu nog terug…”
Maar ik wou deze kans niet laten liggen om eerlijk te zijn dus gaf ik toe dat deze vraag over mijzelf ging. Hierna hebben we gewoon ontspannen verder gepraat.

De schets die ik aan mama toonde

Maanden later toen ik deze fantastische vrouw “mijn vriendin” mocht noemen hebben we het samen nog eens aan mijn mama verteld. Ik had het vroeger wel al eens vernoemd aan mama, dat ik “liever een jongetje wou zijn” maar toen reageerde ze nogal ontwijkend “je bent een meisje, daar is niets aan te doen” en verder werd er niet over gepraat
Deze keer was anders, ik wou het duidelijk uitleggen zodat ze begreep dat het een oprecht gevoel is, dat het echt iets is dat bij mij hoort en niet voorbij zal gaan. Ik maakte een kleine schets, waarin ik het “vertelde”, aangezien ik de woorden nogal moeilijk gezegd kreeg. En weer was mijn angst onterecht want hoewel mama best veel vragen had en toch ook een beetje schrok, reageerde ze deze keer wel positief. En staat ze er helemaal voor open, haar enige ongerustheid is hoe dit mijn gezondheid zou kunnen beïnvloeden.

Ziezo, dat was al een hele stap. Wanneer ik de rest van mijn omgeving ingelicht heb vertel ik uiteraard ook uitgebreid aan jullie hoe dat ging :-).