Onze zoektocht

Doordat ik in mijn relatie open kan praten over alles wat mij bezighoudt, ben ik niet meer alleen in mijn zoektocht. Ik heb een compagnon, iemand die naast me wandelt, die mij ondersteund als ik even wankel loop en mijn hand vasthoud als het even moeilijker gaat.

http://www.liefdesplaatjes.nl

We praatten (en nog steeds trouwens) over heel erg veel dingen, daardoor kwam mijn uiterlijk natuurlijk ook vaak naar boven in gesprekken. Over welke aanpassingen ik nu al kon doen, over hoe ik me beter in mijn vel kon voelen, welk type kleren me daarbij konden helpen.
Ik heb nooit echt een duidelijk “vrouwelijk” uiterlijk gehad. Mij zag je vaakst in een jeans met een sweater, korte haren en een muts of pet op. En nog steeds is dat kleding waar ik me best goed in voel.
Mijn vriendin is van mening dat niemand zich mag laten tegenhouden door labels.
Draag kleding die je mooi vindt ongeacht of die ontworpen is voor mannen of voor vrouwen.
Dankzij die visie durfde ik eindelijk mannenkleding passen in plaats van enkel stiekem te kijken naar al die kleding.

Mannenondergoed had ik al eerder durven kopen (en dragen). Niemand die wist dat ik dat voor mezelf kocht. Maar die allereerste keer in de paskamer met allemaal kleding die ikzelf echt bij me vond passen was bevrijdend!

Natuurlijk stond het bij mij niet zoals het bij de meeste mannen staat (met al mijn verkeerd geplaatste rondingen) maar het voelde in elk geval een stuk beter dan wat ik gewoon was.
Nu ik die stap gezet had wou ik natuurlijk snel meer. Uitzoeken wat ik nog kon doen om dat lichaam toch iets meer aanvaarbaard te maken. Dus samen startten we een zoektocht, eentje die begon op internet.

We hebben samen een account aangemaakt op T-jong. We hebben daar zowat elk artikel gelezen dat nuttige informatie kon bevatten of waar ervaringen in staan waar we uit konden leren. Ook hebben we toen enkele onlineshops bezocht waarvan we eentje uitgekozen hebben om enkele dingen te bestellen die mijn mooie nieuwe kleren nog beter zouden laten passen.
Zo hebben we een hesje bestelt zodat mijn borstkas er een stuk mannelijker uitziet en een packer, zodat mijn jeansbroek mooier gevuld is en daardoor veel mooier valt.

Zodra alles aangekomen was, ben ik voor ondergoed gaan shoppen. Op zich best nog een opdracht, want niet elk modelletje zorgt voor “voldoende steun” maar die hele zoektocht naar de juiste boxer was een fantastische ervaring. Vooral dat ik dit niet stiekem moest doen maar dat het gewoon relaxed samen met mijn vriendin kon.

Mijn hesje dragen heb ik eigenlijk vanaf dag één in mijn dagelijkse kledingroutine ingevoerd, heel af en toe durf ik het nog eens laten. Bijvoorbeeld als ik de hele dag thuis ben, zodat mijn huid wat kan herstellen. Want hoe fijn het ook is, dat mijn borsten niet meer zo zichtbaar zijn, mijn huid raakt best wel geïrriteerd van die constante druk daarop.
Mijn packer daarintegen heb ik in het begin vooral thuis gedragen, uit schrik voor reacties of dat mensen iets zouden merken. Maar steeds vaker ging ik er toch eens mee naar buiten, snel even naar de supermarkt of naar de bib. En gaandeweg werden de momenten dat ik er toch mee buiten kwam langer. En nu de meeste mensen uit mijn omgeving op de hoogte zijn, zullen de momenten dat ik zonder packer en hesje buiten kom zeer zeldzaam zijn. Ik voel me namelijk niet meer volledig zonder.

Door er steeds meer over te praten en bewust mee bezig te zijn leerde ik bijzonder veel dingen bij. En daardoor werd ik dan weer steeds zekerder van mijn stuk.
Maar toch bleef er iets mij tegenhouden om een afspraak te maken in UZGent.
Tot mijn vriendin maar bleef aandringen om een email te sturen. Gewoon een mailtje om te vragen wat er zou gebeuren als ik een afspraak heb, en wat er dan van mijn verwacht werd.
Als snel kreeg ik een email terug met enkele gegevens en de vraag om toch te bellen. Via de telefoon kunnen ze correctere informatie geven en een eerste afspraak zou meer duidelijkheid kunnen geven over of ze iets voor mij kunnen betekenen. Ook werd duidelijk gemaakt dat er niets gebeurd waar ik zelf niet klaar voor ben en dat ik ten allen tijden kan stoppen of pauzeren.
Dus nam ik mijn G.S.M. en belde ik om mijn eerste afspraak te maken…8 april, nog 6 volle maanden wachten. Nu ik eindelijk durven bellen had leek het me plots zo enorm lang om nog te wachten.

Ik ben enorm dankbaar dat mijn vriendin mij in mijn zoektocht wil vergezellen. Alleen had ik het wellicht (nog) niet aangedurft. En zou ik misschien wel nooit geraken waar ik nu al sta.