Een half jaar geleden heb ik al mijn moed bij elkaar gesprokkeld en gebeld naar het Genderteam om een afspraak te maken. Wel vandaag is het zover: op 12 april om 11.30u! Stress! Stress! Stress!
Het begon niet echt goed. L en ik vonden de ingang, van het gebouw waar we moesten zijn, niet. Nadat we al een paar blokjes rond een gebouw hadden gelopen hebben we het gevraagd aan iemand die in het ziekenhuis werkt. Zij vertelde ons hoe we moesten lopen om bij mijn afspraak te raken.
Lees meer »
Doordat ik in mijn relatie open kan praten over alles wat mij bezighoudt, ben ik niet meer alleen in mijn zoektocht. Ik heb een compagnon, iemand die naast me wandelt, die mij ondersteund als ik even wankel loop en mijn hand vasthoud als het even moeilijker gaat.
We praatten (en nog steeds trouwens) over heel erg veel dingen, daardoor kwam mijn uiterlijk natuurlijk ook vaak naar boven in gesprekken. Over welke aanpassingen ik nu al kon doen, over hoe ik me beter in mijn vel kon voelen, welk type kleren me daarbij konden helpen.
Ik heb nooit echt een duidelijk “vrouwelijk” uiterlijk gehad. Mij zag je vaakst in een jeans met een sweater, korte haren en een muts of pet op. En nog steeds is dat kleding waar ik me best goed in voel.
Mijn vriendin is van mening dat niemand zich mag laten tegenhouden door labels.
Draag kleding die je mooi vindt ongeacht of die ontworpen is voor mannen of voor vrouwen.
Dankzij die visie durfde ik eindelijk mannenkleding passen in plaats van enkel stiekem te kijken naar al die kleding.
Ondanks dat ik al heel lang voelde dat ik het moeilijk had bij mijn vrouwelijk lichaam heb ik er nooit met iemand over gepraat. De eerste keer toen ik het tegen iemand vertelde was eigenlijk vrij onverwacht. Ik heb het, naar mijn gevoel, ook niet echt verteld. Zo’n drie winters geleden, het was op een avond, ik lag met mijn toenmalige vriendin op bed te praten. Ze vroeg me dat als ik een ding kon wensen wat dat zou zijn. Ik wist toen niet echt wat ik moest doen, moest ik hét gewoon zeggen of zwijg ik er beter over.
Na een mini discussie met mezelf besloot ik toch eerlijk te antwoorden op die vraag en floepte ik eruit “wakker worden in een jongenslichaam”.Lees meer »
Het laatste artikel van de mini-serie “Wie ben ik?” vind je hieronder, De twee eerdere artikelen vind je hier: #1 en #2
Tot ik me liet overtuigen om met vrienden mee te gaan naar een kerstmarkt, een kerstmarkt die een fantastische vrouw in mijn leven bracht.
De klik was er direct! Al snel raakten we aan de praat en kwamen er dingen aan bod die je pas zou vertellen na jaren vriendschap. De weken daarna werd er nog meer en meer gepraat, de gesprekken werden ook telkens intiemer. Er waren nachten dat we tot in de vroege uurtjes praatten.Lees meer »
Na deel één, kan je nu deel twee lezen.
Met de jaren veranderde ook mijn kinderlichaam stilletjes aan, en ik werd meer en meer ‘het meisje van de ploeg’.
Toen er een coach van een meisjesteam kwam kijken was dat een heel dubbel gevoel. Het was best een hele eer dat er iemand speciaal voor mij kwam kijken, maar het zorgde er ook voor dat ik meer ging nadenken over heel dat ‘jongen/meisje-ding’. Toen ik dan ook gevraagd werd voor die ploeg, had ik eigenlijk weinig keuze dus ben ik bij de meisjes gaan spelen.
Omdat mijn hele verhaal voor mijn gevoel best wel lang was, heb ik het in drie delen opgesplitst.
Hieronder vind je het eerste deel daarvan, de andere twee volgen snel.
Al zolang ik me kan herinneren voel ik me ee
n jongen. Neen, ik druk me verkeerd uit, ik ben een jongen maar heb me een bepaalde periode van mijn leven in die ‘meisjes rol’ laten drukken omdat ik toevallig met dat meisjes lichaam geboren ben.Lees meer »
Ik ben blij jou te mogen verwelkomen op mijn kleine stukje van het world wide web.
Eindelijk heb ik de moed gevonden om mijn zoektocht met jullie te delen.
Wie ik ben kan je heel kort samengevat al lezen onder het kopje ‘over mij’, een uitgebreider verhaal zul je kunnen lezen in het volgende artikel, daar wordt druk aan gewerkt, nog heel eventjes geduld dus.
Hopelijk tot snel! 😀
Groetjes, T.
Buitengewoon Uniek 