Moederdag 2015, … een dag die eigenlijk om mijn mama zou moeten draaien, was dit jaar juist extra belangrijk voor mij. Vanaf nu heeft Moederdag een extra waarde voor mij, zeg maar.
Het is de dag dat ik aan mijn zus vertelde hoe ik me bij mijn lichaam voel.
Ik had van te voren beslist dat ik het deze keer zeker aan mijn zus (en haar man) wou vertellen maar toen zij op het punt stonden om te vertrekken had ik er nog geen letter over verteld. Ondanks dat we op voorhand besproken hadden met welke zin ik het gesprek zou beginnen wist ik niet wat zeggen.
Tot L., mijn vriendin, zei dat iemand aan tafel nog een nieuwtje had. Nu was het aan mij.
Ik vertelde haar dat ik de komende week naar het UZ moest. En zoals gehoopt vroeg ze direct waarom. Dus vertelde ik dat ik een afspraak had bij het Genderteam. “Genderteam?”
Ja, daar begeleiden ze mensen die in de knoop liggen met hun genderidentiteit. “Je wil een jongen worden?”.
Ja, nee. Ik voel me een jongen en ik wil graag dat mijn lichaam meer matcht met mijn gevoel.
Oef, het grote woord is eruit. Ik denk dat ik dit het allermoeilijkste vond, mijn zus inlichten. Om een of andere reden had ik heel erg het gevoel dat ze het er super moeilijk mee zou hebben. Was ik even verkeerd :-). Ze reageerde net heel erg positief. Ze zei dat mijn geluk belangrijk was. We hebben er dan nog verder over gepraat. Over of dat ik echt zeker was van mijn gevoel en vooral over hoe hard de buitenwereld wel kan zijn. Of ik zeker was dat ik dat wel aan zou kunnen, die reacties en de afkeer van sommige mensen.
Het was zo een opluchting om te zien hoe positief dat ze reageerde, en dat ze me zo probeerde te beschermen!
De wereld ziet er in een klap een stuk mooier uit nu 😀
De positieve ervaring van zondag, gaf me maandag de moed om het eindelijk aan de vereniging (waar ik in het bestuur zit) te vertellen.
Ik was al enkele keren met de gedachte van me te outen naar een bijeenkomst gegaan. Maar telkens kwam er iets tussen (= durfde ik eigenlijk niet meer).
Deze keer pakte ik het anders aan. Ik had echt de moed dus besliste van het eerst met het bestuur te delen en later op de avond de hele aanwezige groep in te lichten. Ik had op voorhand aangegeven dat ik even tijd wou om iets te vertellen dus echt terug kon ik niet meer.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik kreeg mijn moment en plots zat ik daar weer, alle ogen op mij gericht in afwachting van wat ik te vertellen had. En ondertussen gierden de zenuwen door mijn lijf en in mijn hoofd werden alle woorden een rommeltje in plaats van duidelijke zinnen. “Hoe begin ik eraan, wat zal ik zeggen..komaan gewoon inademen en beginnen”
Ik haalde diep adem en flapte het er ineens uit ” Ik voel me veel mannelijker dan mijn lichaam laat uitschijnen.”
Ik had daarjuist al het gevoel dat iedereen me aan zat te kijken maar nu had ik ECHT ieders aandacht en was het muisstil. Ik ging voorzichtig verder. “Ik ben sinds kort in behandeling in het Genderteam in Gent om een evenwicht te vinden tussen mijn gevoel en mijn lichaam”
Terwijl ik 2 seconden mijn ogen sloot om te beseffen dat ik het eindelijk luidop durven zeggen had kreeg ik de eerste reactie: ” wauw, stoer dat je dat met ons wil delen”.
Hierna volgden er een hele hoop positieve reacties en nieuwsgierige vragen.
De reacties waren veel positiever dan ik had verwacht. Alhoewel, wat had ik eigenlijk verwacht?
Iedereen was vooral nieuwsgierig en vond het gek dat ik het al zo lang alleen ‘draag’. Maar het belangrijkste is toch gewoon dat ik op hen kan rekenen!
Daarna was er, letterlijk en figuurlijk, de grotere uitdaging: de hele groep. Zodra de meeste aanwezig waren sprak het bestuurshoofd de leden aan en kondigde op die manier mij aan zodat ik het woord kon nemen. Met trillende benen ging ik op een stoel staan zodat ik een overzicht had en iedereen mij kon zien. Ook tegen de leden vertelde ik dat ik me veel mannelijker voelde dan ik er eigenlijk uitzie en vroeg hen ook expliciet dat als ze vragen hadden ze zeker naar mij mochten komen. Daarna vertelde ik ook aan iedereen dat ik het fijn zou vinden om als T. aangesproken te worden, maar dat ik het uiteraard begreep dat dat een beetje onwennig kon zijn en vergissingen/versprekingen begrijpelijk zijn.
Na ‘mijn speech’ kreeg ik van alle kanten complimenten dat ik er zo open over kan en durf zijn. Dat gaf me een heel goed gevoel. Ik ben hen vooral dankbaar dat ik er zo open kan over zijn zonder negatieve reacties.
Zo, nu weet bijna mijn hele omgeving hoe het zit en kan ik proberen om gewoon mijn leven te leiden in de genderrol die ik me voel. Wat een opluchting!
Buitengewoon Uniek 