Nu ik stilletjes aan wat sterker in het leven begin te staan is het tijd voor een volgende stap. Studeren, weer een beslissing die een grote invloed heeft op de rest van mijn leven.
Na veel lezen en opzoeken heb ik beslist welke studie ik komend academiejaar wil volgen en welke school daarbij past. Ik heb gekozen voor een sociale richting, niet omdat ik hoop dat daar meer begrip zou zijn voor mijn situatie (al zou dat mooi meegenomen zijn) maar omdat ik dat best bij mij vind passen.
Nadat die beslissingen genomen waren was het hoog tijd om te gaan uitzoeken of de school ook past bij mijn persoonlijkheid en in het bijzonder bij mijn persoonlijke wensen.
Daarmee bedoel ik dan, een school die samen met mij wil uitzoeken wat mogelijk is zodat ik kan studeren als man.
Het is natuurlijk voor iedereen belangrijk dat de school bij hem of haar past maar bij mij zou het de doorslag geven of ik effectief op die school kan studeren. Ik heb namelijk voor mezelf besloten dat ik onder geen enkele voorwaarde nog zou toelaten dat ik in die vrouwelijke rol gedrukt wordt, ook niet door mijn studie of school.
Omdat ik niet tot augustus wou afwachten om mijn vragen beantwoord te krijgen besloot ik naar een opendeurdag te gaan en daar uit te zoeken of ik iemand van de studentenvoorziening zou kunnen spreken. Indien dat niet mogelijk was kon ik nog altijd een persoonlijke afspraak maken en later gaan.
De dagen voor de opendeurdag waren best stressvol, ik had helemaal geen plan B dus als het gesprek negatief verliep kon ik mijn zoektocht weer opnieuw beginnen, of misschien wel het hele ‘studie-plan’ naast mij neerleggen en werk gaan zoeken. Het leek wel alsof die opties gezamenlijk een spelletje pingpong speelden in mijn hoofd.
Eenmaal op school aangekomen hebben mijn vriendin en ik direct uitgezocht bij wie we best terecht konden met onze vragen. Nadat we die mevrouw in het kort uitgelegd hadden dat ik officieel nog een meisje ben maar graag toch al zou studeren als man (en dus ook met mijn nog onofficiële naam) gaf ze aan dat daar zeker een mouw aan te passen zou zijn maar dat ze er een collega ging bijhalen om zekerheid te bieden.
Het gesprek verliep verder zeer positief. Ze hadden al met gelijkaardige situaties te maken gehad en dat was altijd vlot verlopen. Er werden tips gegeven en uitleg op welke documenten mijn officiële naam moet staan, de wet blijft de wet natuurlijk, ongeacht hoe open de school is. Maar ze staan er zeker volledig achter en hebben me ook steun beloofd indien dit nodig zou zijn.
Ik weet niet zeker wat het groots was, mijn opluchting of mijn blijdschap!
Na dat positieve gesprek heb ik nog een beetje rondgekeken op school, door de studieboeken gebladerd en stiekem ook een beetje de andere studenten bekeken. Nu begint het echt te kriebelen, ik kan bijna niet meer wachten tot de start van het academiejaar en hoewel ik natuurlijk wel zenuwen heb over hoe het gaat lopen ben ik er helemaal klaar voor!
Buitengewoon Uniek 